امکان‌سنجی حضور عابر پیاده در مسیرهای محلی با بهره‌گیری از شاخص‏ها و معیارهای کاربری زمین و ایمنی ترافیک جهت ایجاد پیاده‏راه‏های مطلوب (نمونه موردی: محله یوسف‌آباد تهران)

مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکان‏های امن و لذت‌بخش برای پیاده‌روی اختصاص داده شده‌اند. امروزه، سیاست‏های برنامه‌ریزی شهری به دنبال تقویت محیط‏های پیاده و از بین بردن موانعی است که توانایی انسان را برای پیاده‌روی آسان و ایمن، محدود می‌کند. در این پژوهش با استفاده از روش پژوهش توصیفی- تحلیلی، معیارها و شاخص‌های مؤثر در پتانسیل‏سنجی ‌راه‌ها جهت یافتن مسیر حرکت پیاده، از جمله کاربری زمین، ایمنی ترافیکی، بررسی شده است و پس از آن از طریق فرایند تحلیل سلسله مراتبی و روش دلفی معیارها و زیرمعیارهای استخراج شده ارزش‌گذاری می‌شود. این پژوهش سعی بر آن دارد تا با ارائه چارچوب خاص برای امکان‌سنجی ایجاد مسیرهای خاص و مناسب حرکت پیاده در میان مسیر های موجود و مفروض در جهت بهبود کیفیت فضاهای شهری گامی نو بردارد. محله یوسف‌آباد به عنوان مورد مطالعاتی این پژوهش در جهت ایجاد پیاده‏راه‏ مطلوب با توجه به شاخص‌ها و معیارهایی چون کاربری زمین و ایمنی حرکت ترافیک مورد بررسی قرار می‌گیرد و در نهایت با ارزیابی‌های انجام شده مشخص می‌شود خیابان اسدآبادی، حد فاصل میدان اسدآبادی تا میدان فرهنگ بیش‌ترین امتیاز و بیش‌ترین پتانسیل جهت حرکت پیاده را دارا است و پس از آن خیابان اسدآبادی حد فاصل میدان فرهنگ تا خیابان پانزدهم در جایگاه دوم قرار گرفته است. در نتیجه با شناسایی معابر دارای پتانسیل جهت حرکت پیاده، مسئله اصلی پژوهش که جلوگیری از ایجاد مسیرهای پیاده بدون برنامه‌ریزی علمی و با صرف هزینه بسیار در حالی ‏که از بازدهی و استقبال پایینی برخوردار است مرتفع شده است؛ و مسیرهای مناسب جهت تردد پیاده که می‌باید به آن‏ها توجه خاص مبذول شود و تسهیلات و امکانات لازم به آن‏ها تخصیص داده شود، مشخص می‏شود.